دامون و لولی :مرگ بر استبداد.
کولی :بر کدام استبداد مرگ باد؟
این شعار سرزمینی است که در آن استبدادئ جاریست.
مستبدی حکومت می کند.
زور گویی زور می گوید. و عده ای ناچار به زور شنیدن.
سرزمینی که فریاد ها خفه می شوند.
" این شعار سرزمین ما نیست با جمهوری اسلامی !
با ولایت مطلقه ی فقیه ! "
این شعار سرزمینی است که داد را بیداد می کنند،
سرزمینی که همگان به یک اندازه آزاد نیستند،
شهروند و غیر شهروند به یک اندازه در رفاه نیستند.
دین دار وبی دین یکی نیستند،
یا به قول گلسرخی "یک با یک برابر نیست."
" این شعار سرزمین ما نیست با جمهوری اسلامی !
با ولایت مطلقه ی فقیه ! "
دامون ولولی:زنده باد آزادی.
کولی:مگر چه زمانی آزاد نبوده ایم؟
این شعار سرزمینی است که کسی حق فکر کردن ندارد،
کسی خق آزاد سخن گفتن و سخنرانی کردن ندارد،
کسی حق نوشتن آزادانه ندارد.
" این شعار سرزمین ما نیست با جمهوری اسلامی !
با ولایت مطلقه ی فقیه ! "
این شعار سرزمینی است که روزنامه ی آزاد ندارد،
رادیو و تلویزیون آزاد ندارد ،
سرزمینی که دانشجوی آزادی خواه در دانشگاه کشته می شود،
مرد سیاسی آزاداندیش در کوچه و خیابان ،
در خانه اش تکه تکه می شود.
" این شعار سرزمین ما نیست با جمهوری اسلامی !
با ولایت مطلقه ی فقیه ! "
دامون و لولی:پاینده ایران
کولی:پاینده ایران!
اما این تنها شعار سرزمین من است:سرزمین آریایی ها:ایران... پاینده ایران.
این فریادی است که از دل خاک ایران بر می خیزد،فریــــادایرانی...پاینده ایران.
ایران پاینده است،
" اما نه سرزمین با جمهوری اسلامی !
با ولایت مطلقه ی فقیه ! "
ایران ما پاینده است. سرزمین من و شما ،
سرزمین ما که به ایران مهر می ورزیم.
سرزمین همه ی آنان که مهر ایران در دل دارند.
سرزمین همه ی ایرانمهران.
بارها فریاد :
" مرگ بر استبداد . زنده باد آزادی. پاینده ایران "را سر داده ایم،
باز هم سر می دهیم:
" مرگ بر استبداد، زنده باد آزادی ، پاینده ایران. "
" مرگ بر استبداد، زنده باد آزادی ، پاینده ایران. "
" مرگ بر استبداد، زنده باد آزادی ، پاینده ایران. "
" مرگ بر استبداد، زنده باد آزادی ، پاینده ایران. "
" مرگ بر استبداد، زنده باد آزادی ، پاینده ایران. "
" مرگ بر استبداد، زنده باد آزادی ، پاینده ایران. "
. . .