در اساطیر ایران عمر جهان دوازده هزار سال است و پس از آن آخرین اهریمن از بین می رود و جنگ اورمزد بر ضد اهریمن با پیروزی پایان می یابد.

بر این اساس  پیشینیان چون بروج دوازده گانه به پایان می رسید ، در غروب آخرین سه شنبه ی سال،  در چهارشنبه سوری،آیین زرتشت را پاس داشته ،بوته آتش می زدند، از روی آتش می پریدندو می خواندند :"زردی من از تو،سرخی تو از من" تا درد و بیماری خود را به آتش دهند و شور وحرارت را از او گیرند.اما کنونیان بوته آتش نمی زنند، لاستیک است و دودسیاهش.دیگر صدای" قاشق زنی" از کوچه شنیده نمی شود. شاید  کنونیان ترقه می زنندو صدای ترقه ها حتی اجازه ی " فال گوش ایستادن" را نمی دهد.

بروج دوازده گانه می گذرد، نوروزی آغاز می شود،پیشینیان هفت سینی می چیدند ، هفت: نماد هفت " امشاسپند :هفت فرشته ای که در آیین زرتشت اهورامزدا در راس آنان است جهان با کمک آنان اداره می شود. "

     اما در هفت سین کنونیان:

 "سبزه وسمنو" هست بی هیچ نشانی از برکت وزایش،

" سیب " عشق و دلباختگی را درونمان زنده نمی کند،

 "سکه " روزی رسان نیست.

 " سیر " سلامتی نمی بخشد،

" آب " هم که فراموش می شود. آبی که نشان" آناهیتا " الهه ی آب است.

 "ماهی" هم که فقط یادآور اسارت است نه حیات و زندگی.

شاید دیگر در لحظه ی تحویل سال زمین از روی یک شاخ گاو به روی دیگری نمی پرد که تخم مرغ ها روی آیینه حرکت نمی کنند.

حتی صدای توپ و آغاز سال 1384 خورشیدی  هم شنیده نمی شود.

حاجی فیروز با آن روی سیاه و لباس قرمزش دیگر شاداب و خوش نیست و نمی رقصد.

پیشینیان چون  حافظ را می گشودند  " ساقیا آمدن عید مبارک بادت"  ،  " نفس باد صبا مشک فشان خواهد شد " می آمد.

و کنونیان:     "واعظان کاین جلوه در محراب ومنبر می کنند     چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند "